Για πολλούς, το φθινόπωρο είναι η εποχή που βάζουν νέους στόχους, κάνουν συναισθηματικά ξεκαθαρίσματα, και σιγά- σιγά προσαρμόζονται στη πραγματικότητα που είχε χαθεί μέσα στη ξεγνoιασιά του καλοκαιριού.
Οι στόχοι ποτέ δε μου άρεσαν. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν μπορώ να τηρήσω ένα στόχο του φθινοπώρου. Είμαι όμως από αυτούς που αγαπούν το φθινόπωρο. Αγαπώ ακόμα και τη μελαγχολία που αποπνέει η εποχή αυτή. Αγαπώ τις μυρωδιές και τα χρώματα της εποχής: Το χώμα, τη καθαρή μυρωδιά του αέρα, το ζεστό καφέ, τη βραδινή ψύχρα, τον γκρίζο ουρανό, τη μυρωδιά των καινούργιων σχολικών, τα μανίκια που μυρίζουν ναφθαλίνη..
Αν και, όλα αυτά, μοιάζουν περισσότερο με ουτοπία στην Κύπρο. Δε θυμάμαι ποτέ να έζησα ένα τέτοιο φθινόπωρο από την αρχή του Σεπτέμβρη. Δυστυχώς στην Κύπρο, επειδή δεν υπάρχει αυτό που λέμε 4 εποχές δεν μπορώ να ζήσω το φθινόπωρο σε όλο του το μεγαλείο. Αυτό το υπέροχο πορτοκαλί-κίτρινο-κόκκινο χρώμα στα φύλλα, αποτυπώνεται μόνο σε εικόνες βιβλίων. Θυμάμαι, στο νηπιαγωγείο, μια εικόνα στην πινακίδα της τάξης, που ήταν χωρισμένη στα τέσσερα και αναπαριστούσε τις 4 εποχές: χιόνι- ανθισμένη αμυγδαλιά- θάλασσα- δέντρα με κίτρινα φύλλα. Πάντα την κοιτούσα και μου φαινόταν τόσο εξωπραγματική. Θυμάμαι να μας μιλάνε στο σχολείο για το φθινόπωρο, τα πρωτοβρόχια, τα δέντρα που τους πέφτουν τα φύλλα και να κοιτάζω έξω απορημένη που δεν μπορούσα να εντοπίσω όλα αυτά τα χαρακτηριστικά.
Μέχρι προχθές, δεν είχα καταλάβει πως έχουμε φθινόπωρο, μέχρι που πάτησα το πρώτο ξερό φύλλο στο δρόμο. Και επιτέλους χτες, ήρθε και η βροχή που με έκανε να φτιάξω το πρώτο τσάι της σεζόν. Μπορεί η βροχή να μη κράτησε πολύ, αλλά η δική μου χαρά κράτησε. Επιτέλους μύρισε φθινόπωρο! Έστω και τώρα! Πότε θα βρέξει ξανά; Το μόνο που μου την σπάει με το φθινόπωρο, είναι η αλλαγή της ώρας. Δε θέλω να νυχτώνει τόσο γρήγορα!
Για όσους μισούν την εποχή αυτή, προτείνω αποδράσεις στη φύση, για αποφυγή κατάθλιψης. Το καλύτερο με το φθινόπωρο ξέρεις ποιο είναι όμως: δίαιτα τέρμα! Το καλοκαίρι είναι μακριά, όποτε έχουμε καιρό για δίαιτες!
Το φθινόπωρο θα μπορούσε να είναι η αγαπημένη μου εποχή. Όμως δεν είναι. Όσο και να το αγαπώ υπάρχει κάτι που με τρώει... Έχω χάσει πολύ κοντινό πρόσωπο κάποιο φθινόπωρο, κι αν και ήμουν πολύ μικρή και δεν έχω πολλές μνήμες, συνδέω όλη αυτή τη μελαγχολία με εικόνες που αφορούν αυτό το γεγονός. Εικόνες που αφορούν εσένα, μέσα από λόγια και μνήμες που μου μεταφέρουν κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, δικά μας αγαπημένα πρόσωπα. Ακόμα θυμούνται.. δε σε ξεχνάμε..